Beste lezers,

Half oktober zijn we terug gekomen na 6 weken in Indonesië te zijn geweest, waarvan 5 weken in Lombok. Het waren drukke en heftige weken.
Het was moeilijk om het prachtige Lombok zo gehavend te zien. Vooral in het noorden van Lombok ontkom je niet aan de schade en ellende veroorzaakt door de zware en talrijke aardbevingen die Lombok hebben getroffen van eind juli tot ver in september.
Hoewel het aantal bevingen flink is afgenomen en er de laatste weken nauwelijks meer voelbare schokken zijn geweest, zijn veel inwoners van Lombok nog steeds bang. Ook de beelden van de aardbevingen en tsunami in Sulawesi hebben die angst weer aangewakkerd.
Toch overheerst bij het merendeel van de inwoners van Lombok een positieve instelling. De mensen geven niet snel op, ze maken zich niet al te druk. Ze leven van dag tot dag en zien wel wat de toekomst brengt.


Na de aardbevingen is er door bekenden en onbekenden heel gul gedoneerd aan Impian Anak, waarvoor hartelijk dank!
Ons doel was om het ingezamelde geld in Lombok zo nuttig mogelijk te besteden aan de getroffen inwoners.
Dit is gelukt, maar het viel af en toe niet mee. De hulpverlening was ingewikkelder dan we van tevoren hadden verwacht.
Naast de aardbevingshulp hadden we natuurlijk ook onze ‘standaard’ bezigheden in Lombok; de schoolkinderen van Impian Anak bezoeken en met het team de aanpak voor het komende (school)jaar doornemen.  
Los van deze ‘werkzaamheden’ hebben we ook wat tijd vrijgemaakt voor ontspanning. Met een dubbel gevoel; vakantie vieren in een rampgebied lijkt zo egoïstisch.
Toch zijn we er nu van overtuigd dat voor veel inwoners van Lombok het wegblijvende toerisme een grotere ramp is dan de aardbevingen zelf. Zonder toeristen komt de economie in de getroffen gebieden (en eromheen) niet op gang en zal het voor veel mensen heel moeilijk zijn om weer iets op te gaan bouwen.

In deze nieuwsbrief een samenvatting van wat we in Lombok hebben kunnen doen en hoe wij de situatie hebben ervaren.


Sponsoring schoolkinderen
We hebben in Lombok helaas niet alle kinderen kunnen bezoeken. De tijd was beperkt door ons drukke programma, en het wordt sowieso elk jaar moeilijker om alle kinderen thuis aan te treffen.
Bezoeken op een vast tijdstip afspreken werkt in Lombok niet. Meer dan via facebook de oudere kinderen in een dorp laten weten dat we op een bepaalde dag komen en dan maar hopen dat het nieuwtje verspreid wordt, kunnen we ook niet doen. Gelukkig hebben we de meeste kinderen wel een keer kunnen ontmoeten.
Alle sponsors krijgen hierover binnenkort een persoonlijk bericht.

Seva met oma en nichtjes, Maulana Badriansyah met zijn tweelingbroertjes

Op dit moment zitten er 70 schoolkinderen in het project. Kort voor we naar Lombok gingen stond de teller op 68.
Faris uit Sayang-Sayang, die eind vorig schooljaar uit het project is gegaan vanwege zijn keuze om naar een religieus internaat te gaan, heeft zich bedacht. Na een paar weken op het internaat bleek dit voor hem niet de juiste keuze te zijn geweest.
Hij heeft besloten over te stappen naar de vakopleiding keuken/horeca en we hebben hem weer in het project opgenomen.
Verder hebben we besloten Ellen Rosiyanti te gaan helpen. Ze is eerstejaars op de vakopleiding toerisme/travel agency. Haar familie in Senggigi is zwaar getroffen door de aardbeving en we vonden dat ze wel een meevaller konden gebruiken.

In september hebben de laatste kinderen die nog geen vaste sponsor hadden, Mutia en Dede, ook een sponsor gekregen! Alle 70 kinderen in het project hebben nu een sponsor.
We zijn niet van plan het aantal kinderen verder uit te breiden. Dit aantal kinderen is nog te overzien, voor ons, maar ook voor Opan, Ida en Daan.
Het kan incidenteel voorkomen dat we nog een nieuw kind in het project opnemen, maar dat zullen dan voornamelijk oudere kinderen zijn.

  
De zusjes Neyla en Nurfadila. Rechts de familie van Samsul


Aardbevingshulp

Voedselhulp/noodhulp
Op 29 juli werd Lombok opgeschrikt door een flinke aardbeving. De schade was aanzienlijk, maar het getroffen gebied was vrij beperkt. Een week later, op 5 augustus, volgde in de vroege avond een beving met een kracht van 6.9 op de schaal van Richter die veel schade en veel slachtoffers maakte.  In de weken daarna volgden nog tientallen aardbevingen, waaronder ook weer verschillende zware bevingen.
De gevolgen van dit alles zijn rampzalig en het zal nog heel lang duren voor Lombok weer ‘normaal’ is.

Vanaf 6 augustus, toen overal de ernst van de situatie doordrong, kwamen er spontane donaties binnen op de bankrekening van Impian Anak. In overleg met ons Impian Anak team in Lombok en met Jay van Lombok Adventure Club zijn we op 7 augustus begonnen met het verzorgen van hulptransporten naar de zwaargetroffen gebieden.
Een paar keer per week werd door Jay en zijn team groot ingekocht, de dag/dagen erna werden de goederen verspreid over de meest afgelegen getroffen gebieden.
De transporten bevatten onder andere voedsel, water, tentzeilen, toiletartikelen, medicijnen, waterfilters, generatoren.

Irwan met een voedseltransport, in de buurt van Obel-Obel

We zijn met de transporten doorgegaan tot half oktober.
Vanaf september werd het steeds moeilijker om de spullen bij de juiste mensen te krijgen.
In veel dorpen in de getroffen gebieden leefden (en leven) de inwoners in tentenkampen. Deels omdat hun huis onbewoonbaar was, deels uit angst voor nieuwe bevingen.
De tentenkampen hebben een officiële leiding, vaak bestaande uit het dorpshoofd, aangevuld met enkele belangrijke personen uit het dorp. Zij zijn verantwoordelijk voor de verspreiding van de hulpgoederen. Dit houdt ook in dat alle gedoneerde goederen bij deze personen ingeleverd moeten worden.
In veel gevallen verloopt de verdeling vervolgens prima, zeker in de begintijd waarin vrijwel niemand in de dorpen meer iets had, en de inwoners ook weinig mogelijkheden hadden om zelf inkopen te doen. De bevoorrading van winkels in de getroffen gebieden was slecht en er waren überhaupt weinig winkels meer over. De nood was bij iedereen in de getroffen gebieden, bij arm en rijk, met huis en zonder huis, vrijwel even hoog. Dan is het prima als iedereen een gelijke portie krijgt.
Later veranderde dat. Sommige mensen konden weer aan het werk gaan, kregen weer eigen inkomsten. Winkeltjes gingen weer open.
Toch zagen we dat op veel plaatsen nog steeds alle inwoners meedeelden in de voedselhulp, terwijl er veel mensen waren die weer prima voor zichzelf konden zorgen.
Maar ook hebben we rijst afgeleverd in dorpen terwijl we later van mensen die het hard nodig hadden hoorden dat zij daar niets van hebben gekregen.
Blijkbaar wordt niet overal op dezelfde manier gedeeld of bepaald wie de hulp het meest nodig heeft.

Vanaf dat moment vonden we het moeilijk om voedseltransporten te regelen. Hoe weet je dat het voedsel terecht komt bij de mensen die het het hardst nodig hebben?
De mensen die weer aan het werk kunnen, worden niet gestimuleerd om te werken als ze ook gratis eten en drinken krijgen. De winkeliers in de getroffen gebieden, die met met veel moeite hun winkeltje weer openen, zijn niet blij als hele dorpen van gratis voedsel worden voorzien.
Het was voor ons onmogelijk te controleren waar de gedoneerde spullen naar toe gingen. Na inlevering van de spullen bij de inzamelplaatsen gebeurde de verdeling buiten ons om. Daarom zijn we gestopt met de grootschalige verspreiding.
Wel hebben we nog spullen persoonlijk afgeleverd, buiten de officiële inzamelpunten van de dorpshoofden om. Met name op plekken waar we bekend zijn en in erg afgelegen plaatsen.
Maar zelfs dat is lastig. Veel mensen durven nauwelijks iets aan te nemen, bang voor scheve gezichten van buurtgenoten. Op het moment dat we weer naar Nederland zijn gegaan zijn we helemaal gestopt met de verspreiding van voedsel/noodhulp.

Hoe blij kun je mensen maken met (niet drinkbaar) water? Links het vullen van een watertank in Oost Lombok.
Rechts het uitdelen van Noord Lomboks rivierwater in Senggigi.

Jay demonstreert de werking van de Ibota-waterfilters. Hiermee kan rivier en grondwater gezuiverd worden tot drinkwater.

Huisvesting
Ook hebben we ons bezig gehouden met het huisvestingsprobleem.
Dit was nog ingewikkelder dan de noodhulp.
Mensen in het rampgebied (en daaromheen ook) leven veelal in tenten, onder afdaken en in huisjes gebouwd van oude planken, platen en stukken plastic. Zeker nu de regentijd begint, hebben de mensen dringend fatsoenlijk onderdak nodig.
We zijn fanatiek op zoek gegaan naar plekken om noodwoningen te bouwen. Daarbij zochten we naar de meer afgelegen plaatsen waar nog geen andere hulporganisatie beizg was met woningbouw.

In veel dorpen wordt met gedoneerde huizen/bouwmaterialen hetzelfde principe nagestreefd als bij de voedsel/noodhulp; elk gezin in het dorp moet dezelfde hulp krijgen. Vaak maakt het dan niet uit of de mensen nauwelijks schade hebben, of hun hele huis kwijt zijn. Als er bouwmaterialen of geld worden gedoneerd, moet iedereen evenveel krijgen, dat is vaak de standaard aanpak.
In een dorp waar alle (ruim 300) woningen totaal verwoest waren en we aanboden om een aantal  noodwoningen te bouwen voor de meest hulpbehoevenden (bijvoorbeeld ouderen, gezinnen met jonge kinderen, alleenstaande moeders), werd onze hulp geweigerd. We mochten wel materialen leveren, die zouden dan evenredig over de 300 gezinnen verdeeld worden. Het dorpshoofd wilde geen keuze maken wie een nieuw onderkomen zou krijgen, uit angst verdacht te worden van partijdigheid.
Dat in het geval van deze verdeling niemand iets zou kunnen bouwen met de geleverde goederen, moesten wij en de bewoners dan maar voor lief nemen.
Een man die we persoonlijk al jaren kennen in dat dorp, en die we van het dorpshoofd daarom ook persoonlijke hulp (in de vorm van een noodwoning) mochten geven, gaf aan dat hij liever geen hulp had. Hij was bang voor scheve gezichten van zijn dorpsgenoten als hij onze hulp wel zou aannemen.

Het eens zo mooie dorpje Kertaraharja in Gangga. Geen enkel huis is hier overeind gebleven. Meer dan 300 gezinnen zijn dakloos.
Van resten hout en golfplaat zijn een paar noodwoningen gemaakt.

Oost Lombok, omgeving Sambelia. Ook hier waren mensen creatief met materialen.

Uiteindelijk hebben we in een kleiner dorp in de buurt van Benang Stokel, waar veel huizen kapot waren, materialen voor 6 noodwoningen geleverd. We hebben de materialen gebracht en de bewoners hebben zelf de huizen gebouwd.
Van tevoren hadden we na een paar bezoekjes aan het dorp de gezinnen aangewezen die we een huis gunden. Later bleek dat een paar huizen toch bij andere gezinnen terecht zijn gekomen.
Dit omdat er in de tussentijd een andere organisatie in het dorp kwam, die direct huisjes neer is gaan zetten, ook op een deel van de door ons gekozen plekken. ‘Onze huisjes’ zijn toen doorgeschoven naar andere gezinnen. Op zich prima, maar liever hadden we gezien dat dit na overleg met ons was gebeurd.

Deze voorbeelden geven aan waar wij (en andere buitenlandse hulpverleners) tegenaan liepen in de hulpverlening. Door de cultuur, jaloezie, angst voor scheve gezichten, bureaucratie en snel veranderende behoeften (mede door veel ongecoördineerde hulpverlening) is het heel moeilijk om hulp te bieden.
We hebben in oktober nog verschillende gezinnen (o.a. van oud-sponsorkinderen) in het zwaargetroffen gebied geholpen met een donatie voor een (tijdelijke) woning. Dit alles persoonlijk, buiten de dorpshoofden om.
Zelf hebben we besloten om nu te stoppen met aarbevingshulp. Al het geld dat we hebben ingezameld is (vinden wij) nuttig besteed. Ook hebben we een deel van de Impian Anak reserves ingezet voor noodhulp.
We hadden de mogelijkheid om nog meer van de Impian Anak reserves in te zetten voor aardbevingshulp, maar we hebben daar van af gezien.
We zijn kritisch waaraan we geld willen besteden, en van Nederland uit is het voor ons onmogelijk erop toe te zien dat de hulp op goede plekken terecht komt, zeker nu er zoveel hulpverlening door elkaar loopt.

Twee van de huizen die met hulp van Impian Anak zijn gebouwd. Links een noodwoning, rechts een blijvende woning.
 
Noodwoningen van Indonesische organisaties, in Noordwest Lombok en in Kecinan.

Aardbevingshulp in cijfers
  

Donaties ontvangen voor Impian Anak    *     € 11.485,79
Toevoeging uit de Impian Anak reserves €   4.485,48
Uitgegeven aan voedsel/noodhulptransporten    **   € 10.945,29
Uitgegeven aan bouw (nood)huizen     ***   €   5.025,98

 

* er zijn ook bedragen op de bankrekening van Impian Anak gestort bestemd voor Lombok Dive, Proyek Kampung Loco en voor privé-personen in Lombok (dit omdat we via Impian Anak het geld snel en zonder extra bankkosten in Lombok beschikbaar kunnen hebben). Deze bedragen zijn direct doorgestuurd naar de betrokken personen/organisaties en zijn in dit overzicht niet meegenomen
** De kosten voor brandstof van de transporten en een dagvergoeding/lunch voor de chauffeurs zijn opgenomen in dit bedrag
*** voor 6 huizen in Benang Stokel zijn de materialen geleverd (€ 2.989,44). Het overige bedrag (€ 2.036,54) is gedoneerd aan 7 gezinnen, als bijdrage aan de herbouw van hun woning.  


De toekomst
Het feit dat we gestopt zijn met de hulpverlening wil absoluut niet zeggen dat er geen hulp meer nodig is in Lombok. We hopen dan ook dat de officiële hulpverlening snel massaal op gang komt. Op veel plekken zagen we kort voor vertrek al veel bedrijvigheid. Er waren veel Indonesische organisaties bezig met plaatsen van grote aantallen noodwoningen. Hele dorpen werden zo geholpen aan eenvoudig maar functioneel onderdak.
Voor de inwoners die hun huis kwijt zijn, hopen we vooral op een snelle en duidelijk aanpak van de overheid. De mensen is een donatie toegezegd om hun huis weer op te kunnen bouwen. Het zou om een bedrag van ongeveer € 3.000 gaan voor elk gezin dat geen huis meer heeft.  Voor mensen met minder schade zouden lagere bedragen worden uitgekeerd.
Voor zover we weten heeft nog niemand dit bedrag ook daadwerkelijk gekregen en zitten de mensen in grote onzekerheid. Zeker na de problemen door de aardbeving en tsunami in Sulawesi zijn veel inwoners van Lombok bang dat alle nationale en internationale hulp naar Sulawesi gaat en Lombok vergeten wordt.

Buiten de hoop op hulp van de overheid en hulporganisaties, hoopt iedereen in Lombok op een snelle terugkomst van de toeristen.
Veel mensen in Lombok zijn hun baan kwijt. Bedrijven in het toerisme, maar ook daaromheen, moeten noodgedwongen de deuren sluiten. Sommigen al direct na de bevingen, omdat hun bedrijf letterlijk ingestort is. Anderen nu pas, omdat er al maanden geen of weinig klanten komen en er geen salarissen meer betaald kunnen worden.

Er valt niets zinnigs te zeggen over hoe lang het gaat duren voor het toerisme weer op gang komt, maar
we zien het somber in.
Iedereen die in Lombok op vakantie zou willen gaan, heeft de beelden van de ravage ongetwijfeld gezien. Het zal heel lang gaan duren voor Lombok en Indonesië voor toeristen weer vertrouwd en veilig klinken.
De weken dat wij in Lombok waren hebben we in en om Senggigi nauwelijks toeristen gezien. Wie er was, waren hulpverleners of mensen die al jaren in Lombok komen en het niet meer dan vanzelfsprekend vonden om te komen, alleen al om de inwoners van Lombok een hart onder de riem te steken.
En daar werden de toeristen en bezoekers voor beloond; de mensen in Lombok zijn overwegend optimistisch en vrolijk, en waren dit jaar zo mogelijk nog vriendelijker dan voorheen. Ook zij weten dat ze afhankelijk zijn van het toerisme.
Elke toerist die nu in Lombok komt wordt als een eregast behandeld, zowel in de toeristische gebieden als ver daarbuiten.

Wij vonden dat vakantie vieren in Lombok weer goed mogelijk is.
Een paar plekken (onder andere de Rinjani-vulkaan) zijn niet toegankelijk voor toeristen, maar er wordt hard gewerkt aan het opknappen van de toeristische trekpleisters, aan de wegen, voorzieningen.  
Ons advies aan iedereen die overweegt naar Lombok te gaan is dan ook: vooral gaan, geniet van het mooie eiland, de rust, de natuur, vriendelijke mensen en het lekkere eten.
En help zo de mensen er weer bovenop!


Terima kasih, bedankt!
We hebben het vaker gedaan, maar bij deze nog één keer…
Iedereen heel erg bedankt voor alle donaties die we afgelopen maanden hebben ontvangen voor de inwoners van Lombok!
Ook bedankt voor de nuttige tips op het gebied van o.a. bouwen, gezondheid, hulpverlening.
Deze vorm van hulpverlening was voor ons een ‘nieuwe wereld’, waar we niet in thuis waren, geen verstand van hadden en waar we hopelijk ook nooit meer mee te maken gaan krijgen. Het valt niet mee om een land, mensen te helpen waarbij je emotioneel zo betrokken bent.    
Alle bemoedigende woorden, zowel voor ons als voor de inwoners van Lombok hebben ons en de getroffenen in Lombok dan ook heel veel goed gedaan!

En natuurlijk ook heel veel dank voor ons team in Lombok. Met name Jay van Lombok Adventure Club en Ida, die de afgelopen maanden erg druk zijn geweest. Jay op het gebied van inkopen, transporteren en bouwen, Ida om ervoor te zorgen dat er vrijwel dagelijks geld werd opgenomen en rondgebracht. Zonder hun hulp hadden we dit nooit kunnen organiseren.

Wij gaan ons nu weer bezig houden met de begeleiding van de schoolkinderen, van een paar zieken en daarnaast proberen we zoveel mogelijk op de hoogte te blijven van de situatie op Lombok.
Komen er dingen op ons pad waar we op een concrete manier aan kunnen bijdragen (ook op het gebied van de wederopbouw), dan zullen we dat zeker doen.

Peter, Marianne, Tom en Anique

 

 

Deze site maakt gebruik van cookies voor het verbeteren van uw bezoekerservaring