Vandaag gaat het gebeuren, we gaan naar Senggigi, en daarmee ook naar Kampung Loco. Spannend! De zon schijnt lekker, het wordt een mooie dag. We ontbijten op ons gemak en checken uit. Dan in de auto. Het is niet zo ver naar Senggigi en een groot deel van de weg kennen we al. We nemen dezelfde route tot bij Mataram. Onderweg gooien we de tank vol bij een gewoon tankstation.
Na Mataram is het nog een klein half uurtje rijden. Het gebied van Mataram tot Senggigi is vrij druk. Senggigi ligt aan de zee en is de grootste toeristenplaats van Lombok. Het lijkt gelukkig absoluut niet op Kuta Bali. Door de stad loopt een vrij drukke weg. Er liggen veel hotels en restaurantjes. Tussen alle borden proberen wij Senggigi Beach Hotel te vinden, maar we zien niets. Als we het plaatsje al lang voorbij zijn, draaien we om en proberen het nog een keer. Dan zien we ineens een grote plaat waar de naam van ons hotel opstaat. Het valt niet op tussen alle andere reclames. Het hotel ligt een stuk van de weg af, aan zee. Het ziet er minder chic uit dan Novotel, wat gewoner, maar vooral veel groener. De hotelgebouwen liggen in een prachtige tuin. De afstanden van kamer naar restaurant en strand zijn wat groter. We krijgen 2 kamers langs elkaar, met tussendeur, op de begane grond. Ook hebben we een terrasje. Dat kan niet meer stuk!
We hadden met Joep en Marijke afgesproken dat we zouden bellen zodra we in Senggigi zouden zijn. Maar het is nog geen 12 uur, dus in Nederland ligt iedereen nog op één oor. We besluiten dat zo te laten en gaan eerst de omgeving verkennen, glaasje drinken, strand bekijken. Het hele complex is ontzettend groot, maar veel gebouwen zien er erg verlaten uit. Er zijn 3 of 4 restaurants. We drinken wat bij een Italiaans restaurant. De menukaart ziet er niet geweldig en vrij prijzig uit, dus besluiten we nog maar even te wachten met de lunch.
Als we het drinken op hebben, wandelen we even over het strand. We bekijken elke horlogeverkoper van afstand met meer dan gemiddelde belangstelling. Adi uit Kampung Loco is ook horlogeverkoper, en op internet hebben we een foto van hem gezien. Misschien ‘vinden’ we hem wel! Tot nu toe lijkt het er niet op. Op een gegeven moment staat Peter bij een verkoper van houtsnijwerk en koopt een masker. Dat is het teken voor alle andere verkopers om ook op ons af te stormen.
Er zit een horlogeverkoper bij, maar hij ziet er niet bekend uit. Hij probeert Anique een horloge aan te smeren. Hij begint met de Mickey Mouse horloges. Maar daar is Anique echt te groot voor. Als hij dan zijn doos helemaal opengooit, zie ik in koeienletters Adi in het deksel staan. Ik vraag of hij Adi heet; “Ja”, en of hij uit Kampung Loco komt, “Ja, maar hoe weet jij dat?”. Op de vraag of hij Joep en Marijke kent antwoordt hij ook positief. Hij is dus inderdaad Adi uit Kampung Loco, maar wel een andere Adi, en of hij ook uit een andere Kampung Loco komt of tijdelijk in dé Kampung Loco woont begrijpen we niet.
In elk geval heeft hij ons gevonden en laat ons niet meer gaan. We moeten en zullen met hem naar Kampung Loco, want hij kent ‘Eful en Cuk en iedereen’. Wij proberen nog uit te leggen dat we eerst even met Joep en Marijke willen bellen om iets af te spreken, maar dat komt bij hem niet aan. Dan gooien we het over een andere boeg. Wij hebben honger en gaan eerst nog wat eten. Ook geen probleem. Als ondertussen ook nog de koop van het horloge van Anique is gesloten en afgerond, brengt hij ons naar een restaurant.
We wandelen een heel eind over het strand naar het noorden. We passeren veel vissersbootjes die op het strand liggen, een markt op het strand en moeten een stukje door het water waar een riviertje in zee uitkomt. Dan komen we bij een gezellig restaurantje aan zee; Coco Loco. Ik kon me de naam herinneren uit de verslagen van Joep en Marijke, dus dat zat wel goed. Adi plaatst ons aan een tafeltje en verdwijnt. Wij bestellen eten, en als we bijna zijn uitgegeten komt Adi weer om de hoek kijken. Hij heeft op ons gewacht! We rekken nog wat tijd door hem wat drinken aan te bieden, daar heeft hij wel oren naar!
Onder het eten worden we hier zelfs in het restaurant ‘lastiggevallen’ door verkopers. Hier zijn ze erg hardnekkig, maar ook erg vriendelijk, grappig. Iedereen heeft zijn eigen manier om op te vallen. Het is inmiddels een redelijk tijdstip om Joep en Marijke te bellen, maar Peter heeft de verkeerde telefoon bij zich gestopt, daar staat hun nummer dus niet in. Ook hebben we uiteraard de cadeautjes voor Kampung Loco in het hotel liggen. Maar we krijgen geen kans om die op te halen. Adi moet en zal ons naar Kampung Loco brengen. We lopen met hem de hoofdstraat af, naar het begin van Senggigi.
Onderweg kopen we nog snel 2 grote verpakkingen met lolly’s, zo komen we in elk geval niet met lege handen aan. We gaan van de hoofdweg af, en volgen een klein paadje, tussen huisjes door. Dit schijnt de binnenweg naar Kampung Loco te zijn. Adi levert zijn horlogedoos snel thuis af en brengt ons verder naar Kampung Loco. Het is heel apart om er nu zo binnen te wandelen. We hadden al foto’s en films gezien, maar dit is toch weer heel anders. Wel voelen we ons een beetje rot dat we zomaar onaangekondigd binnenvallen. Eerst komen we langs het huis en winkeltje van Cuk. (Dit ligt aan het begin van het dorpje.) Hij is thuis en kijkt verbaasd op als hij ons ziet. Joep had nog gebeld dat we zouden komen, maar zou nog even terugbellen hoe laat precies. Dat is dus niet gebeurd, maar de ontvangst is er niet minder om.
We wandelen met het hele gezelschap, inmiddels aangevuld met wat nieuwsgierige kindjes, naar het huis van Eful. Onderweg komen we langs de nieuwe ‘Orbis’-watertank. De ‘reclame’ staat er nog op, het is een geweldig gevoel om dit in het echt te zien! Ik maak alvast snel een foto, helaas ligt het grote fototoestel in het hotel, ik heb alleen mijn ‘handtasformaatje’ bij me. Eful heet ons heel hartelijk welkom en we gaan gezellig in zijn tuin op de bruka zitten (nadat hij de kippen eraf heeft gejaagd). Zijn vrouw, Kartini, brengt een schaal met lekkere banaantjes. Zo praten we even bij over koetjes en kalfjes, maar uiteraard ook over het project.
We zijn blij te horen dat de watertank zo’n succes is. Vooral de mensen die boven op de berg wonen, maken er veel gebruik van. Voorheen gebruikten zij water uit putten of opgevangen regenwater. Dat wordt nu nog steeds gebruikt, maar als drinkwater gebruiken ze nu water uit de tank. Dit moeten ze wel bij de tank komen halen, wat voor de bergbewoners een flinke wandeling is. Maar dat hebben ze er graag voor over. En inderdaad, als we de komende dagen langs de tank lopen, is er vrijwel steeds iemand water aan het tappen. We zien ook mensen die in het ‘lage’ deel van het dorpje wonen water tanken, want die hebben ook niet allemaal waterleiding in huis.
Het geeft ons een fijn gevoel dat het gesponsorde geld zo goed wordt besteed. Het wordt uitgegeven aan dingen waar over is nagedacht door de mensen die het moeten gaan gebruiken. Zo worden de dorpelingen tenminste niet opgescheept met geweldige zaken waar ze eigenlijk niet op zaten te wachten. Peter geeft al aan dat de projectleiding door moet gaan met ideeën verzamelen. Zeker nu we dit met eigen ogen hebben gezien, zijn we ervan overtuigd dat het niet bij een eenmalige schenking blijft. Orbis gaat hier een jaarlijks ritueel van maken. Nu we hier zijn, willen we heel graag aan Daan vertellen dat ze in april met de Engelse opleiding kan gaan beginnen. Dit wilde ze heel graag samen met haar vriendin Anni doen, maar er was nog geen sponsor voor. Inmiddels was voor Anni een sponsor gevonden, en Daan kan nu door het ‘kerstpakkettengeld’ van Orbis gesponsord worden.
Cuk gaat Daan zoeken, en neemt ook Nurul, ons ‘eigen’ sponsorkindje mee. Ze zijn allebei erg verlegen, maar Nurul zoekt een plaatsje op de bruka langs Anique, en dan trekt ze bij. Daan weet niet goed wat ze moet zeggen als ze hoort dat ze naar de opleiding kan. Als Eful het nog even duidelijk voor haar vertaalt in het Indonesisch beseft ze het pas. Ze wordt er nog stiller van dan ze al was! Als we de lolly’s tevoorschijn halen, worden de dames levendiger. We leggen uit dat deze voor alle kinderen uit de Kampung zijn en we gaan met z’n allen een rondje door het dorp wandelen. Dan komen we de kinderen vanzelf allemaal tegen. We lopen nog even langs het huisje van Nurul.
Haar stiefvader vertrekt net met de chidomo en wil ons een lift geven naar ons hotel. Beleefd weigeren we, want we willen nog even hier blijven. Helaas hebben we hem later niet meer ontmoet. We gaan nog even langs bij de stiefmoeder van Nurul. We zitten even gezellig samen op de bruka, maar praten lukt niet echt, want ze spreekt alleen Indonesisch. Jammer, we moeten voor de volgende keer wel wat aan onze talen gaan werken! De lolly’s komen intussen goed van pas. Tom en Anique ook, het is voor kinderen toch iets vertrouwder als er leeftijdsgenootjes bij zijn, en als ze dan ook nog wat lekkers uitdelen…
Zo belanden we weer bij het begin van het dorpje en Cuk nodigt ons uit in zijn huisje. Dit ziet er heel anders uit dan we tot nu toe gezien hebben in Indonesië. Modern, netjes, schoon. Zijn zoon zit tv te kijken. We gaan binnen zitten en Cuk’s vrouw June brengt een lekker kopje thee. Er wordt direct een fotoboekje tevoorschijn gehaald. Hierin zitten allerlei foto’s van het project. We bedenken ineens dat Joep en Marijke misschien wel op ons telefoontje zitten te wachten. Eful heeft het nummer van Joep, en ik bel naar Nederland om te vertellen dat we al in Kampung Loco zijn. Joep klinkt verbaasd en wordt even stil. Achteraf horen we dat het eigenlijk de bedoeling was dat Joep onze komst zou aankondigen in Loco. Er zouden snel kostuums gehuurd worden voor de kinder-dansgroep (en 1 voor Anique). Met de hele groep wilden ze ons afhalen bij het hotel. Joep en Marijke vonden dit wel erg heftig, en hebben het af kunnen zwakken; we zouden bij het begin van de weg naar Loco worden opgehaald. Om dit alles te kunnen regelen, hebben ze natuurlijk wel een uurtje nodig. Maar wij zaten al midden in het dorpje. Plannetje in het water gevallen dus.
Wat Joep niet wist, is dat Eful al had geïmproviseerd en ons namens het dorpje had uitgenodigd voor een dansvoorstelling op woensdag 3 januari. Zo kwam alles toch nog goed! We spreken nog wat af met Eful (gids) en Cuk (chauffeur). Zij zijn natuurlijk de aangewezen personen om ons iets van de omgeving te laten zien. We hebben nog 2 volle dagen in Senggigi. Morgen zouden we naar Mataram kunnen gaan, daar is een winkelcentrum, kunnen we een markt bezoeken, een tempel en nog wat souvenirwerkplaatsen. De dag daarna kunnen we naar één van de Gili eilanden gaan of Noord-Lombok bezoeken. De Gili eilanden lijken ons wel heel leuk, maar dan ben je wel een hele dag kwijt. Voor Noord-Lombok ook, maar dan zien we wel meer verschillende dingen op één dag. Dus kiezen we voor Noord-Lombok op donderdag. Om 9 uur morgenochtend halen ze ons op bij het hotel. Cuk rijdt de auto, kan Peter ook nog even vakantie houden. Gelukkig hebben we een grote auto, met een extra opklapbare bank in de kofferbak.
Na het kopje thee zijn we weer teruggewandeld naar Senggigi, nu via het grotere pad langs de beek. Hier zien we ook direct de straatverlichting die met behulp van de Orbis-sponsoring is aangelegd. Ik kan me goed voorstellen dat het hier met licht prettiger lopen is dan in het donker. Het is nog maar een klein stukje naar het hotel, maar we doen er erg lang over. Alle restauranthouders beginnen nu al klanten voor de avond te ronselen. Om de 5 meter krijgen we een menukaart onder onze neus gedrukt. De menu’s zijn volgens mij overal hetzelfde, overal krijg je wel een drankje of toetje van de zaak, maar we hebben nog helemaal geen zin om nu al te beslissen waar we gaan eten. We proberen iedereen zo snel mogelijk af te wimpelen, maar dat valt niet mee.
Er komt ook een horlogeverkoper aan. Hij lijkt op de foto van Adi, maar in zijn doos zie ik een heel andere naam staan. Als ik wil gaan zeggen dat we geen horloge nodig hebben, vraagt hij of we uit Nederland komen, “Ja”, of we Joep en Marijke kennen. En ja hoor, het is Adi. Hij had Tom herkend van onze gezinsfoto die is gebruikt bij het project. (Alle sponsorkindjes zijn gefotografeerd met een foto van de sponsors, om de administratie beter bij te kunnen houden). We maken kennis en vertellen dat we net uit Loco komen. Hij had al de hele middag naar ons uitgekeken, maar heeft ons nu pas gevonden (in Loco had hij ons natuurlijk nog niet verwacht).
Stelletje lastige eigenwijze toeristen zijn we ook. We vertellen hem dat we morgen aan het eind van de middag naar Loco gaan voor een dansvoorstelling. We worden spontaan uitgenodigd om daarna bij hem een kop thee te komen drinken. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Als we afscheid hebben genomen van Adi en de laatste obers zijn kwijtgeraakt, lopen we snel verder naar het hotel. Daar is het nog steeds heel rustig. We hebben nog wel zin om even in zee te zwemmen. Het is al vrij laat, maar we kleden snel om en nemen een handdoek mee. Onze spullen gooien we op een ligbed, de bewaking past er wel op.
Het is heerlijk in zee, al staat er een flinke stroming. Hier kan ik heel hard zwemmen zonder vooruit te komen. Achteruit ga ik wel.
Na het zwemmen spoelen we ons even af en bedenken dan dat we toch wel honger hebben gekregen.
We willen over het strand naar Coco Loco lopen, waar we vanmiddag ook hebben gegeten. Dat smaakte prima.
Het valt niet mee in het donker op het strand. Tom heeft een klein zaklampje, maar dat geeft niet erg veel licht.
Het ruikt niet slecht op het strand. In het pikkedonker zitten mensen bij een vuurtje iets te grillen, ik denk vis. (we zijn inderdaad bij de vissersbootjes, dus dat kan kloppen.)
Als we al een heel eind zijn gevorderd, kunnen we niet meer verder. We komen bij het riviertje waar we vanmiddag nog net doorheen konden waden. Nu is het water een stuk hoger. We zullen terug moeten en via de hoofdweg moeten lopen. Jammer. Via het strand was veel leuker, en nu moeten we weer een heel eind omlopen. We besluiten om maar de dichtstbijzijnde hoteltuin in te lopen en daardoor naar de grote weg te lopen. Scheelt in elk geval een heel stuk teruglopen. Als we bij de grote weg aankomen, moeten we onze oogkleppen opzetten, gedachten op 0 en stevig doorlopen, anders kom je niet langs alle verkopers.
Ineens zien we een grote blauwe tent, of eigenlijk een groot blauw zeil over het trottoir gespannen. Het ruikt er heerlijk. Dit moet Cak Poer zijn, waar Joep en Marijke over schreven. Marijke heeft me zelfs nog uitgelegd waar het was, maar ik ben nooit zo goed in het onthouden van richtingen en zo, dus ik wist niet eens meer welke kant we op moesten vanuit het hotel. Maar nu lopen we er zo tegenaan. Het zit er erg vol, maar als we een beetje twijfelachtig staan te kijken horen we een Nederlandse jongen roepen; “Ik schuif wel op, hier moet je eten, de enige plek waar je een lekkere maaltijd krijgt voor € 1,00.”
Even een korte uitleg met betrekking tot Cak Poer. Overdag zie je er helemaal niets van (alleen een paar bamboestokken en tafels die aan de kant van het trottoir staan). Tegen de avond wordt met behulp van de stokken en een groot blauw tentzeil een tent over het trottoir gebouwd. Er komt een soort mobiele keuken op de achterkant van een pick-up truck, kratten met borden, bestek etc. en natuurlijk heel veel eten. Erg uitgebreid is de menukaart van Cak Poer niet, maar wat er op staat is prima eten en, zoals gezegd, spotgoedkoop.
We besloten om het maar uit te proberen. Je zit aan lange tafels, op plastic krukjes. Tom, Anique en ik kozen voor nasi goreng, Peter bestelde Tjap Tjoy. We raakten aan de praat met onze Friese buurjongen. Hij was al een hele tijd op stap, maar nu was het geld op en moest hij terug naar Nederland. Maar dat zou de laatste keer worden, want hij had het helemaal gehad met Nederland. Hij zou snel geld gaan verdienen en dan voorgoed naar het buitenland vertrekken. Hoe hij dat allemaal zou gaan regelen wist hij nog niet. We wensen hem in elk geval heel veel succes. Na een tijdje gepraat te hebben, kreeg hij toch wel erge honger. Hij had al een half uur geleden eten besteld, en nog niets gekregen. Dus ging hij maar even vragen waar het bleef. Toen kwam zijn eten heel snel, en tot onze verbazing ons eten ook. Lijkt Overtoom wel en het zag er heerlijk uit.
Peter kreeg ook een bord nasi voorgeschoteld, maar dacht er niet bij na dat hij iets anders had besteld. We begonnen aan onze heerlijke nasi. Even later ging de tafel langs ons ook klagen; een Nederlands echtpaar dat elke winter een paar maanden in Senggigi verblijft, en 2 vriendinnen die een week op vakantie kwamen. Ze hadden al lang voor ons besteld, en nog niets gekregen. Toen bleek waarom ons eten zo snel was; we zaten heerlijk te eten van het eten wat eigenlijk voor de buurtafel was. Maar dat konden wij niet weten. Het Nederlandse stel heeft nog heel snel eten gekregen, en Peter kreeg alsnog zijn Tjap Tjoy met een grote kom witte rijst. Dat ging dus niet meer helemaal op. In totaal moesten we voor 4 personen eten en drinken minder dan € 5,00 afrekenen.
Terwijl wij lekker zaten te eten, begon het te regenen, hadden we al verwacht, want we hadden allemaal een klein parapluutje meegenomen. Maar dat het zo hard zou gaan regenen, wat een plensbui! In heel korte tijd stroomde het water over de straat. Cak Poer begon aan alle kanten te lekken, maar met een beetje geschuif van tafels en stoelen kon iedereen vrolijk verder eten. We stuurden een sms naar Joep en Marijke (Cak Poer is lekker en lek) en kregen als antwoord “Het is toch warme regen”. Inderdaad, echt veel koelt het er niet van af. Maar we vonden het toch net iets te erg om met onze kleine pluutjes door heen te lopen, dus zijn we maar even gezellig blijven zitten, vakantie-ervaringen uitwisselen met andere gasten.
Na een tijdje werd de regen acceptabel, en zijn we weer teruggelopen naar het hotel, op veel plaatsen tot onze enkels door de plassen. Wat kan er in korte tijd toch veel water uit de lucht vallen. We negeren weer zoveel mogelijk alle verkopers en vooral alle obers die ons naar binnen proberen te lokken, en duiken als we in het hotel zijn aangekomen direct in bed. Het was weer een heel drukke dag, met veel nieuwe indrukken en ervaringen. Daar gaan we dus weer een nachtje lekker over slapen en dromen.