De laatste volle dag in Kuta. We slapen een beetje uit en zitten rond 9 uur aan het ontbijt. Men is al druk bezig met het afbreken van het piratenschip.

Al dat werk voor een paar uurtjes feest! Onder het eten begint het flink te regenen. Overal moeten mensen van tafel verwisselen om niet nat te worden. Het restaurant is overdekt, maar door de wind komt de regen van alle kanten binnen. Wij zitten lekker droog en nemen nog maar een kopje thee. Als het dan nog niet droog is, halen we nog een wafeltje, een pannenkoekje, enzovoort. Maar het wordt niet meer droog. Dan stoppen we maar met eten. Hotelpersoneel heeft er al voor gezorgd dat er paraplu’s komen. Daarmee kan iedereen droog naar zijn/haar kamer. Bij alle ingangen van de gebouwen staan bakken, zo kunnen de paraplu’s mooi rouleren. Wij wachten niet langer en gaan ook naar onze kamer. Het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog droog wordt. Een mooie gelegenheid voor Tom om wat aan zijn huiswerk te doen. Na de vakantie moet hij een boekverslag inleveren, en daar is tot nu toe niet veel aan gedaan. We gaan er even rustig voor zitten/liggen. De regen gaat maar door, en Peter en Anique gaan even een ‘natte Novotel’ film maken.

Ik ga toezien dat Tom zijn huiswerk maakt. En ik ben heel streng! Als ik het wel welletjes vind, besluiten we dat de rest van het boekverslag wel op het vliegveld in Kuala Lumpur kan. Daar hebben we een tussenlanding van 7 uur. Tijd genoeg om de watersnoodramp in Zeeland samen te vatten. Op ons programma voor vandaag stond Mawun Bay, volgens de mensen in ‘ons’ restaurantje de mooiste baai van Lombok. Dat maakt ons nieuwsgierig. Dus, regen of geen regen, zwemspullen pakken, auto in en wegwezen.

Het is al lunchtijd, dus maar weer een tussenstop in Kuta. We eten snel wat, want het is toch nog droog geworden, en komen weer ongestoord door verkopers in de auto. Dan rijden we richting Mawun Bay. Dat ligt niet zo ver van Kuta, iets naar het westen. De afstand is niet zo groot. Toch rijden we er lang over, want de weg is slecht, en we gaan weer een beetje de bergen in. De omgeving hier is prachtig. Fantastische uitzichten over zee. Mooie groene bergen, rijstvelden. Kleine dorpjes. Het is wel allemaal erg armoedig. Hier treffen we de eerste kinderen die “Money” roepen als we langsrijden. Mawun Bay is niet zo eenvoudig te vinden. Het ligt uiteraard aan zee, maar welke afslag (zandweggetje) is het?

We rijden veel te ver, maar dat geeft niet, de omgeving is hier werkelijk prachtig. Weer heel anders dan we in Bali en de rest van Lombok hebben gezien. Hier is echt helemaal geen luxe, we vermoeden geen elektriciteit, niets. Maar wel heel mooie natuur, kinderen die spelen, kinderen met kuddes geiten en koeien, en kinderen die bang achter moeders sarong wegkruipen als ze ons zien. Prachtig om te zien. Als we dezelfde weg terugrijden (een andere is er niet), nemen we op de gok een zandpaadje richting zee. Daar komen we bij een echte slagboom. De ‘parkeerplaats’ van Mawun Bay. Het is een prachtige baai. Ronde vorm, redelijk breed strand, geweldige branding. Geen wonder dat dit bekend staat als surfers-plek. Maar de surfers zijn er vandaag niet. Achter de slagboom staan alleen een paar brommertjes. Toeristen zijn er niet. Op een soort vergader-bruka zit een groep jongeren. Een paar kinderen komen nieuwsgierig naar ons kijken. Eén meisje van een jaar of 10 voert het woord. Helaas in het Indonesisch, dus wij verstaan er niets van. Er zijn oudere jongens bij, die wel een beetje Engels verstaan, maar die zijn erg verlegen.

Peter neemt even een frisse duik in zee. Dan begint het weer te regenen. Gelukkig niet hard, maar net te hard om lekker op het strand te zitten (en het zand was nog nat van de vorige bui). Heel ontspannen zit je ook niet met 10 nieuwsgierige kinderen om je heen waarmee je niet kunt praten. We maken nog een foto van Anique met haar ‘nieuwe vriendinnetje’. Ze poseert er mooi voor. Als we de foto op het schermpje laten zien, wil iedereen op de foto. Als iedereen tevreden is, lopen we terug naar de auto. De kinderen verwachten wel iets te krijgen, dus geven we een doosje snoepjes aan het meisje, en proberen uit te leggen dat dit voor alle kinderen samen is. Dit wil ze waarschijnlijk niet begrijpen, want ze klemt het doosje stevig in haar hand en houdt het achter aar rug. Het waren de laatste snoepjes, dus moeten ze dat maar samen uitvechten.

Wij betalen de parkeerwachter en rijden rustig richting Novotel. Tegen de avond hebben we wel zin in een kopje koffie. Aangezien er bij de bar een echt koffie-apparaat staat, strijken we met de hand over ons hart en geven toch nog maar wat geld uit in het hotel. Het is happy hour, 2 drankjes voor de prijs van één. Dus bestellen we eerst 4 lekkere cocktails. Daarna nog een kopje cappucino. Die smaakt heerlijk, de eerste lekkere in Indonesië. We krijgen er zelfs nog gratis bakjes popcorn bij. Wat een service! Maar we blijven toch nog een beetje principieel. Voor het avondeten pakken we de auto en rijden naar Kuta. Ons afscheidsdiner. We hebben er een dubbel gevoel bij. We willen hier helemaal niet weg, het is hier echt prachtig, heel aardige mensen, mooie omgeving, rustig.

Maar Senggigi lokt, en daar gaan we Kampung Loco bezoeken. En daar hebben we ook reuze veel zin in. Helaas zit de vakantie na Senggigi er weer op. (Want die nacht in Kuta Bali reken ik voor het gemak niet meer bij de vakantie, daar heb ik na de ervaring van vorige week absoluut geen zin in!)

In het restaurant is het nog steeds tobben met de generator. Dan doet hij het wel, dan weer niet. Maar dat went! De rest van het dorp heeft al vanaf gisteren geen elektriciteit. Door de stevige wind zijn er veel problemen.Elektriciteitsdraden zitten vaak vast aan bomen, en als die omwaaien, knappen de draden ook.

Het was ons niet echt opgevallen dat het zo hard waait. We vonden het wel lekker, een ‘lauw’ briesje. Toch zijn er op verschillende plekken in de buurt grote problemen ontstaan. In de buurt van Java is een veerboot gezonken door het slechte weer. Ook is er een vliegtuig van Adam Air spoorloos verdwenen, of dit met het weer te maken heeft is niet bekend. De veerboten tussen Bali en Lombok varen ook niet.

In het restaurant zit een jong Nederlands stel. Ze reizen al een hele tijd rond en hebben al grote delen van Azië gezien. Als ze genoeg hebben van een plek, reizen ze weer verder. Klinkt niet verkeerd!

Na het eten nemen we afscheid van het restaurantpersoneel en gaan we uiteraard nog even langs bij de winkeltjes. Voor we daar aankomen worden we al opgemerkt door een groepje jongens met een gitaar. We krijgen een spontaan privé concert, zang en muziek. Het klinkt niet slecht. Dan word ik aangesproken door een oudere vrouw die mij eergisteren ook al aanklampte, ze wil toch echt dat ik bij haar een sarong koop. Ze heeft mooie gebatikte doeken. Ze had al gezien dat ik een gebatikte sarong had (uit Maleisië), dus ze weet al wat ik mooi vind. Dan kun je natuurlijk niet meer weigeren.

Bij het winkeltje van de buren haalt ze snel een olielamp, zodat ik nog een beetje kan zien wat ze in de aanbieding heeft, want in haar winkeltje is het hartstikke donker.

Ik zoek een mooie doek uit. Peter betaalt, maar ze heeft geen wisselgeld. Hoe lossen we dat op? Juist, door voor het resterende geld nog iets uit te zoeken. Ze heeft een rekje met kettingen. Allemaal dezelfde prijs, dus ik mag kiezen. Voor minder dan een euro zoek ik een blauwgroene kralenketting uit met een heel aparte hanger. In de hanger zit een schelp verwerkt. Hij past ook nog goed bij de nieuwe sarong. Ik blij, mevrouw blij. Onze bijdrage aan de plaatselijke ondernemers is weer geleverd. 2007 kan niet meer stuk! We kopen nog wat kleine prulletjes bij de straatjochies en nemen afscheid van iedereen. We rijden de laatste keer naar Novotel. Daar pakken we onze spullen en kruipen op tijd in bed. Ik neem nog even de moeite om het hotel- enquêteformulier in te vullen. Prachtig hotel, maar sommige dingen (houding t.o.v. galadiner, prijzen) zijn ons toch een beetje tegengevallen. Misschien kunnen ze er wat mee doen, anders niet.